Zondag was de kleine prins nal de grenzen van ons geduld aan het aftasten: op zijn buik in zijn bedje, hoofdje omhoog, kijkend of we hem aandacht geven en als we niet reageren, dan begint hij klagend te huilen alsof hij het meest zielige babietje ter wereld is... wij trappen daar ondertussen niet meer in.
We hebben eindelijk ook door dat het krampenbuikje eigenlijk een uiting van honger is en niet van krampen.
Maandag was Tibo al koortsvrij voor het grootste gedeelte van de dag.
Verder slaagt hij er in om bijna iedere keer bij de pamperwissel de mama onder te plassen, of ik nu voor, achter of langs hem sta; met pamper erover of niet IK HEB PRIJS.
In de kamer begint hij op de deken op de vloer stillekes aan te tijgeren. Hij houdt van vliegen en van gek doen en zoekt achter ons als een van ons weg is...
Vandaag dinsdag is zijn koorts nog steeds beter, maar ondanks de antibiotica blijft hij nog veel last van de slijmen hebben, dus heb ik dadelijk een rit naar de apotheker.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten